Cicho. I ciemno.

„Black” w reżyserii Sanjaya Leela Bhansali nie jest filmem nowym. Nie jest też filmem topowym, promowanym w mediach na wszelkie sposoby. Nie jest filmem z hollywoodzką obsadą filmową. Jest natomiast filmem, nad którym warto się pochylić.

Bollywoodzka produkcja z 2005 roku, która zdobyła 13 nagród Filmfare (odpowiedniki amerykańskich Oskarów) zachwyca prostotą efektów, tak pożądanych dziś przez młodych widzów ery 3D. Zachwyca również fakt, że naprzeciw tej prostoty stoi wspaniale rozbudowana fabuła- remake amerykańskiego filmu „The Miracle Worker”- czyli problematyka stawiająca takie kino nieco wyżej niż typowe amerykańskie a nawet indyjskie produkcje, gdzie najważniejsza jest albo miłość albo zemsta. „Black” opowiada historię dziecka uwięzionego w świecie ciemności i ciszy; dziecka, któremu rodzice na znak akceptacji choroby przywiązali dzwoneczek do pasa, by zawsze mogli wiedzieć gdzie jest. Dramatyczne losy małej Michelle pewnego dnia splatają się z losami Debraja Sahar, nauczyciela „od cudów”. Ich pierwsze spotkanie nie jest łatwe- fruwające po całym domu talerze, krzyki odbijające się echem od ścian i niewyobrażalny strach przerażonego dziecka. Strach niemalże wyczuwalny przez widza.

Ale „Black” to również film o nieprawdopodobnej więzi przyjaźni między obcym nauczycielem-alkoholikiem a małą, dziką dziewczynką, której bliżej do zwierzątka niż dziecka bawiącego się lalkami.

Mistrzowska gra pary głównych aktorów: Rani Mukherjee i Amitabha Bachchana nie pozostawiają wątpliwości, że są idealnymi osobami wybranymi do tego filmu. Filmografia obojga jest długa i szeroka, ale oglądając ten film, ma się wrażenie, że nie są tylko błyskotkami, „zapychaczami” ekranu. W pełni świadomi obowiązku i problematyki swoich postaci zupełnie im się oddają, tworząc niezapomniane kreacje i współtworząc niezwykły film, który naprawdę warto obejrzeć.